Η Σκλήρυνση κατά πλάκας (πολλαπλή σκλήρυνση) είναι η συχνότερη από τις άνοσες απομυελινωτικές διαταραχές. Τα πρώτα της συμπτώματα εμφανίζονται σε άτομα ηλικίας 15 - 40 ετών περίπου, με υφέσεις και εξάρσεις δυσλειτουργίας διαφόρων περιοχών του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ) για χρονικό διάστημα πολλών ετών.
Ξαφνικά, ένα φαινομενικά υγιές άτομο παρουσιάζει ετερόπλευρη απώλεια της όρασης, ίλιγγο, αταξία, διπλωπία, δυσαρθρία, παραισθήσεις ή παράλυση. Αυτά τα συμπτώματα οφείλονται στον σχηματισμό πλάκας ή απώλειας της μυελίνης σε μια περιοχή της λευκής ουσίας του εγκεφάλου. Τα συμπτώματα διατηρούνται για μερικές ημέρες έως εβδομάδες και μετά υποχωρούν εν μέρει ή πλήρως. Μετά από μια περίοδο σχετικά ελεύθερη συμπτωμάτων εμφανίζονται νέα συμπτώματα. Οι εξάρσεις της νόσου παρουσιάζονται κατά μέσο όρο κάθε δεύτερο χρόνο.
Σε μερικές περιπτώσεις η κλινική πορεία συνίσταται σε προϊούσα νευρολογική δυσλειτουργία, η οποία συνήθως έχει τη μορφή αργά εξελισσόμενης μυελοπάθειας, που χαρακτηρίζεται από σπαστικότητα και αταξία κυρίως των κάτω άκρων. Σε άλλες όμως περιπτώσεις η πάθηση μπορεί να χαρακτηρίζεται από μια ή δυο κρίσεις σε ολόκληρη τη ζωή του ασθενούς ο οποίος ποτέ δεν παρουσιάζει σημαντική αναπηρία.
Μερικοί ασθενείς παρουσιάζουν βαριά αναπηρία και καταλήγουν από υποτροπιάζουσες λοιμώξεις και από τις επιπλοκές του μακροχρόνιου κλινοστατισμού.
Η αιτιολογία της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι άγνωστη. Σοβαρές ενδείξεις για την εμφάνιση της νόσου υπάρχουν για τους αλόγιστους βρεφικούς και παιδικούς πολλαπλούς εμβολιασμούς.
Το έτος 1930 οι ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας ήταν δύο, ο ένας στην Αθήνα και ο άλλος στη Θεσσαλονίκη (εργασία
καθηγητού Γερουλάνου).
Το έτος 1940 οι γνωστοί ασθενείς ήταν τρεις, σε σύνολο δεκαεννέα παραπληγικών.
Το έτος 1950 άρχισαν να κυκλοφορούν και να εφαρμόζονται στη χώρα μας τα εμβόλια τριπλούν, SABIN και άλλα, προϋπήρχαν όπως ο δαμαλισμός, της χολέρας κλπ. Στο προσπέκτους της βατσίνας του δαμαλισμού αναγράφεται στις παρενέργειες ότι δεν αποκλείεται η προσβολή μικρού αριθμού εμβολιαζόμενων από οξεία εγκεφαλίτιδα με απότοκο συνέπεια το θάνατο ή την πνευματική ή σωματική αναπηρία.
Το έτος 1950 διαπιστώθηκαν ογδόντα πέντε κρούσματα.
Το έτος 1960 διαπιστώθηκαν εκατόν δύο κρούσματα.
Το έτος 1970 τα κρούσματα έφθασαν τα οκτακόσια πενήντα.
Το έτος 1980 τα κρούσματα ανήλθαν σε τρεις χιλιάδες διακόσια.
Το έτος 1990 σε πέντε χιλιάδες πεντακόσια.
Το έτος 1995 σε επτά χιλιάδες εκατό.
Το έτος 1998 οι ασθενείς ανέρχονται σε εννέα χιλιάδες.
Από την εποχή του βρεφικού εμβολιασμού η νόσος παρουσιάζει μεγάλη έξαρση και αύξηση των κρουσμάτων.
Αν λάβουμε υπόψη μας ότι η νόσος σε υποανάπτυκτες χώρες δεν παρουσιάζεται παρά πολύ σπανίως, συνάγουμε το συμπέρασμα υπέρ της ενοχής των εμβολίων.
Το Οκτώβριο του 1998, το υπουργείο υγείας της Γαλλίας, ανακοίνωσε με επιστολές όλα τα υπουργεία υγείας της Ευρώπης και της Αμερικής ότι Γάλλοι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι το εμβόλιο της Ηπατίτιδας Β προκαλεί, σε ένα ποσοστό εμβολιαζόμενων, τη νόσο.
Με την Ιριδολογία , τη νέα διαγνωστική μέθοδο, έχει τη δυνατότητα ο ιριδολόγος- ιατρός να ανακαλύψει, πολύ πιο νωρίς από την εμφάνιση των συμπτωμάτων της νόσου, διάφορα σημεία στις ίριδες του εξεταζόμενου που είναι ενδεικτικά για την σκλήρυνση κατά πλάκας.
Αυτά τα σημεία είναι:
1. Πολυάριθμα τόξα του στρες.
2. Επιπεδώσεις της κόρης στην περιοχή του εγκεφάλου.
3. Επιπέδωση του δακτυλίου του νευρικού συστήματος.
4. Συνύπαρξη των σημείων 2 και 3.
5. Ασύμμετρη αντίδραση στις κόρες (φως, ήχος).
6. Παράδοξη αντίδραση.
7. Μερική ακαμψία του δακτυλίου του αυτόνομου νευρικού συστήματος.
8. Λακούνα κολλημένη στο κολλάρο 11:00-1:00 ή 10:30- 1:30.
'Oταν παρατηρηθούν τα επικίνδυνα σημεία πάνω στις ίριδες των εξεταζόμενων, γίνεται προληπτική αγωγή με Ομοιοπαθητική και συμπληρώματα διατροφής και δίνονται διαιτητικές συμβουλές.
Αν υπάρχουν ήδη συμπτώματα και η νόσος έχει ήδη εκδηλωθεί, ο ιριδολόγος- ιατρός προχωρά στη θεραπεία με Ομοιοπαθητική ή νηστειοθεραπεία σε συνδυασμό με τον βελονισμό με άριστα αποτελέσματα.
Μιχάλης Νταϊλάκης- ιατρός, Πρόεδρος της Ελληνικής Iατρικής Εταιρίας Ιριδολογίας
.
Ξαφνικά, ένα φαινομενικά υγιές άτομο παρουσιάζει ετερόπλευρη απώλεια της όρασης, ίλιγγο, αταξία, διπλωπία, δυσαρθρία, παραισθήσεις ή παράλυση. Αυτά τα συμπτώματα οφείλονται στον σχηματισμό πλάκας ή απώλειας της μυελίνης σε μια περιοχή της λευκής ουσίας του εγκεφάλου. Τα συμπτώματα διατηρούνται για μερικές ημέρες έως εβδομάδες και μετά υποχωρούν εν μέρει ή πλήρως. Μετά από μια περίοδο σχετικά ελεύθερη συμπτωμάτων εμφανίζονται νέα συμπτώματα. Οι εξάρσεις της νόσου παρουσιάζονται κατά μέσο όρο κάθε δεύτερο χρόνο.
Σε μερικές περιπτώσεις η κλινική πορεία συνίσταται σε προϊούσα νευρολογική δυσλειτουργία, η οποία συνήθως έχει τη μορφή αργά εξελισσόμενης μυελοπάθειας, που χαρακτηρίζεται από σπαστικότητα και αταξία κυρίως των κάτω άκρων. Σε άλλες όμως περιπτώσεις η πάθηση μπορεί να χαρακτηρίζεται από μια ή δυο κρίσεις σε ολόκληρη τη ζωή του ασθενούς ο οποίος ποτέ δεν παρουσιάζει σημαντική αναπηρία.
Μερικοί ασθενείς παρουσιάζουν βαριά αναπηρία και καταλήγουν από υποτροπιάζουσες λοιμώξεις και από τις επιπλοκές του μακροχρόνιου κλινοστατισμού.
Η αιτιολογία της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι άγνωστη. Σοβαρές ενδείξεις για την εμφάνιση της νόσου υπάρχουν για τους αλόγιστους βρεφικούς και παιδικούς πολλαπλούς εμβολιασμούς.
Το έτος 1930 οι ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας ήταν δύο, ο ένας στην Αθήνα και ο άλλος στη Θεσσαλονίκη (εργασία
καθηγητού Γερουλάνου).Το έτος 1940 οι γνωστοί ασθενείς ήταν τρεις, σε σύνολο δεκαεννέα παραπληγικών.
Το έτος 1950 άρχισαν να κυκλοφορούν και να εφαρμόζονται στη χώρα μας τα εμβόλια τριπλούν, SABIN και άλλα, προϋπήρχαν όπως ο δαμαλισμός, της χολέρας κλπ. Στο προσπέκτους της βατσίνας του δαμαλισμού αναγράφεται στις παρενέργειες ότι δεν αποκλείεται η προσβολή μικρού αριθμού εμβολιαζόμενων από οξεία εγκεφαλίτιδα με απότοκο συνέπεια το θάνατο ή την πνευματική ή σωματική αναπηρία.
Το έτος 1950 διαπιστώθηκαν ογδόντα πέντε κρούσματα.
Το έτος 1960 διαπιστώθηκαν εκατόν δύο κρούσματα.
Το έτος 1970 τα κρούσματα έφθασαν τα οκτακόσια πενήντα.
Το έτος 1980 τα κρούσματα ανήλθαν σε τρεις χιλιάδες διακόσια.
Το έτος 1990 σε πέντε χιλιάδες πεντακόσια.
Το έτος 1995 σε επτά χιλιάδες εκατό.
Το έτος 1998 οι ασθενείς ανέρχονται σε εννέα χιλιάδες.
Από την εποχή του βρεφικού εμβολιασμού η νόσος παρουσιάζει μεγάλη έξαρση και αύξηση των κρουσμάτων.
Αν λάβουμε υπόψη μας ότι η νόσος σε υποανάπτυκτες χώρες δεν παρουσιάζεται παρά πολύ σπανίως, συνάγουμε το συμπέρασμα υπέρ της ενοχής των εμβολίων.
Το Οκτώβριο του 1998, το υπουργείο υγείας της Γαλλίας, ανακοίνωσε με επιστολές όλα τα υπουργεία υγείας της Ευρώπης και της Αμερικής ότι Γάλλοι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι το εμβόλιο της Ηπατίτιδας Β προκαλεί, σε ένα ποσοστό εμβολιαζόμενων, τη νόσο.
Με την Ιριδολογία , τη νέα διαγνωστική μέθοδο, έχει τη δυνατότητα ο ιριδολόγος- ιατρός να ανακαλύψει, πολύ πιο νωρίς από την εμφάνιση των συμπτωμάτων της νόσου, διάφορα σημεία στις ίριδες του εξεταζόμενου που είναι ενδεικτικά για την σκλήρυνση κατά πλάκας.
Αυτά τα σημεία είναι:
1. Πολυάριθμα τόξα του στρες.
2. Επιπεδώσεις της κόρης στην περιοχή του εγκεφάλου.
3. Επιπέδωση του δακτυλίου του νευρικού συστήματος.
4. Συνύπαρξη των σημείων 2 και 3.
5. Ασύμμετρη αντίδραση στις κόρες (φως, ήχος).
6. Παράδοξη αντίδραση.
7. Μερική ακαμψία του δακτυλίου του αυτόνομου νευρικού συστήματος.
8. Λακούνα κολλημένη στο κολλάρο 11:00-1:00 ή 10:30- 1:30.
'Oταν παρατηρηθούν τα επικίνδυνα σημεία πάνω στις ίριδες των εξεταζόμενων, γίνεται προληπτική αγωγή με Ομοιοπαθητική και συμπληρώματα διατροφής και δίνονται διαιτητικές συμβουλές.
Αν υπάρχουν ήδη συμπτώματα και η νόσος έχει ήδη εκδηλωθεί, ο ιριδολόγος- ιατρός προχωρά στη θεραπεία με Ομοιοπαθητική ή νηστειοθεραπεία σε συνδυασμό με τον βελονισμό με άριστα αποτελέσματα.
Μιχάλης Νταϊλάκης- ιατρός, Πρόεδρος της Ελληνικής Iατρικής Εταιρίας Ιριδολογίας
.
